Mijn depressie begon ongeveer toen ik 19 jaar oud was. Ik had over het algemeen een leuke jeugd, maar kende ook problemen en obstakels. Zo was mijn moeder een aantal keer ernstig ziek (gelukkig is het allemaal goed gekomen) en hadden we ook als gezin onze nodige uitdagingen. Ik groeide op als goede leerling op de basisschool: ik kon goed leren en had een paar leuke vriendjes. Ik was er altijd van overtuigd dat ik het goede moest en wilde doen, en ik probeerde altijd heel erg lief te zijn en vooral niet extra tot last te zijn voor mijn ouders. Opvallend genoeg herinner me ik een moment in groep 4 waarop ik ineens bij mezelf dacht: 'Ik moet echt wat harder worden.' Vanaf dat moment deelde ik steeds minder over mijn emoties en waar ik mee zat. Langzaam maar zeker ontwikkelde ik een masker, dat tot volle wasdom kwam toen ik een jaar of 16/17 was. In die tijd begon ik met het roken van wiet, een vlucht om niet meer te hoeven voelen. Hoewel ik niet verslaafd was en niet dagelijks of wekelijks wiet rookte, hielp het me om moeilijke en sombere gevoelens te verdoven.

Later, op het hoogtepunt van mijn depressie woonde ik op kamers in Groningen. Ik studeerde verpleegkunde en op de een of andere manier lukte het me om nog steeds naar de les te gaan en ook nog om redelijk goede cijfers te halen. Weliswaar op de automatische piloot en zonder echte blije emoties. Achteraf gezien denk ik wel dat dit me heeft geholpen, omdat ik op deze manier niet alleen maar thuis zat met mijn gedachten. Wel lag ik, zodra ik thuis was, veel in bed films te kijken. Hier heb ik aan over gehouden dat ik vrij veel films heb gezien. Desondanks was het een ontzettend zware tijd. Ik had geen zin meer in het leven en de dood leek soms een fijne uitweg. In ieder geval zou ik dan niks meer voelen, het lijden zou dan voorbij zijn. De middagen en avonden in bed, met de gordijnen dicht terwijl buiten de zon scheen, zijn nog lang een schrikbeeld gebleven. Zo kon ik jaren later nog niet lang binnen zitten met een gordijn dicht, ook al was dat nodig om te studeren in verband met de felle zon. Ik raakte dan in paniek en oude gedachten kwamen dan weer terug. Pas veel later leerde ik om te ontspannen en er op te vertrouwen dat het wel weer goed zou komen.

Op een gegeven moment werd de somberheid zo overheersend dat ik geen uitweg meer zag. Ik weet nog goed dat ik bij mezelf dacht: 'Dit kan zo niet langer. Het is nu tijd om te kiezen: of ik stap uit dit leven of ik ga er over praten.' Ik praatte immers nog steeds niet over mijn gevoelens en gedachten, ik wilde het allemaal zelf oplossen en niemand tot last zijn. Hierna ben ik naar mijn moeder gegaan en heb haar verteld dat ik me echt niet goed voelde. Vervolgens zijn we naar de huisarts gegaan waar ik in tranen vertelde dat ik het al lang erg zwaar had. De huisarts regelde een intake bij een psycholoog, een ontzettend fijne man die me echt zag. Toch was ik er nog lang niet. Nog steeds had ik het gevoel dat ik het alleen moest doen en ik durfde nog niemand te vertrouwen. Daarom stopte ik veel te vroeg bij deze psycholoog. Ik denk dat ik nog geen tien gesprekken had gehad. Ook het blowen ging nog steeds door. Zo strompelde ik een tijdje verder, en kreeg ik zelfs een ontzettend lief vriendinnetje. Dat laatste was heel bijzonder, want zij zag mij ook voor wie ik was en aan haar kon ik alles vertellen. Maar ook zij had zo haar eigen uitdagingen en ik was in die tijd echt nog niet stabiel. Wel ging ik opnieuw naar een psycholoog, ditmaal een vrouw. Ook zij was fantastisch, heel voorzichtig leerde ze me meer en meer te delen.

Een additionele stap die ik nam was een aanmelding bij een depressie praatgroep. Hier ben ik uiteindelijk drie jaar bij gebleven: een avond per twee weken kwamen we bij elkaar en vertelden we hoe het ons de afgelopen twee weken was vergaan. Op deze avonden ontmoette ik mensen die hetzelfde (of zelfs erger) doormaakten als ik. Het gevoel dat ik alleen was en alles altijd alleen moest doen verminderde hierdoor ontzettend. Langzaam leerde ik meer over mezelf, over het leven, over wat ik wel en niet moet doen (ik moet bijvoorbeeld niet gaan blowen, drinken, uitgaan of mijn hele agenda vol plannen, daar wordt ik heel snel somber van), en over wat me rust geeft. Wel bleef ik nog lang last houden van paniekaanvallen. Echter, op een gegeven moment had ik zo veel ervaring met paniekaanvallen dat ik er niet meer van schrok. Ik wist dat het op den duur wel weer voorbij zou gaan, ook al voelde het op dat moment ontzettend vervelend. Ik leerde om gewoon te wachten tot de paniek wegzakte. Soms duurde dat een uur, soms een paar dagen. Ook leerde ik dat een belangrijke oorzaak voor deze paniekaanvallen de druk was die ik mezelf oplegde. Ik weet nu dat ik niet te veel tegelijk moet doen en mezelf af en toe bewust rust moet gunnen. Dat soort dingen zijn denk ik erg belangrijk voor herstel, maar die leer je alleen maar door te vallen en weer proberen op te staan. Daarom spreek ik ook liever niet van 'genezen' van een depressie, ik denk eerder dat je herstelt doordat je jezelf leert kennen en om leert gaan met je eigen gedachten en gevoelens, met de oorzaken van je depressie en de uitdagingen die op je pad komen.

Hoe is het nu dan? Natuurlijk kent mijn leven nu nog steeds pieken en dalen. Nog steeds heb ik soms sombere dagen. Echter weet en vertrouw ik er nu op dat deze sombere perioden vanzelf weer voorbij gaan. Verder kan ik nu bewust rust nemen, en herken ik meestal bij mezelf wanneer ik een grens over ga. Ook durf ik nu te vertellen hoe ik me voel en wat er in me omgaat. Daarin liggen voor mij het belangrijkste leerpunten. Wel blijf ik hierin altijd een beginner: het is altijd weer vallen en opstaan, en soms zelfs weer even terug naar de basis. Erg vind ik dat niet; het is nu eenmaal het leven. Tot slot heb ik mijn weg naar het geloof in God en de kerk gevonden. Het christelijke geloof is voor mij een grote bron van kracht, stilte en rust geworden waar ik erg van geniet. Al met al is het leven vaak mooi, maar makkelijk is het echt niet altijd. Toch zou ik het niet willen missen.